“Als je de middagpauze om half vier doet loop je het risico dat veel mensen op dat moment het congres verlaten en zit je op het einde misschien met een halflege zaal,” zei ik achteloos tegen mijn gesprekspartners, het team dat samen de opdracht had een congres te organiseren.
“Ach natuurlijk, je hebt gelijk, wat goed dat je dat zegt, dat moeten we inderdaad niet doen.”
Even dacht ik nog iets onaardigs als: “Dat kun je zelf toch ook bedenken, dat is toch logisch?” Tot ik me ineens realiseerde dat zij hooguit eens in de vijf jaar zo’n groot evenement organiseerden, en ik vele keren per jaar betrokken was bij zoiets en er programma-advies voor gaf, al was het maar om ervoor te zorgen dat de theatrale en speelse werkvormen die onder mijn verantwoordelijkheid vallen goed tot hun recht kwamen. Wat voor mij logisch of zelfs voor de hand liggend was, bleek voor dit team waardevolle informatie te zijn waar ze zelf geen toegang toe hadden. Ineens besefte ik dat ik, hoewel dat voor mij niet zo voelde, in de ogen van deze congresorganisatoren een expert was, iemand die, mogelijk beter dan zijzelf, snapte hoe je een geslaagde dag ontwerpt.
Door die realisatie, een aantal decennia geleden, vond ik de moed om mezelf ‘expert’ te noemen op mijn LinkedIn profiel; ‘expert in gebruik van theater voor congressen, heidagen, verandertrajecten en leergangen’. En sinds die dag wisten allerlei klanten me te vinden. Door dat ene woord, ‘expert’. Het is niet hoe ik mezelf zie, maar het is wel wie ik ben voor de mensen voor wie ik theatrale interventies maak en aan wie ik aanbied mee te denken over het ontwerp van hun congres, verander-bijeenkomst, heidag of jaarafsluiting. Dát omarmen gaf hen de mogelijkheid mij te vinden en stelt mij nog elke dag in staat mijn heerlijke vak uit te oefenen en wat voor mensen te betekenen.
De centrale vraag die ik me moest stellen bleek niet te zijn: ‘wie ben ik?’, maar ‘wie ben ik voor hén?’ Toen mijn opdrachtgevers dat begrepen kon ik voor ze zijn wie ik ben.
