Met blossen op haar wangen en vlekken in haar nek vertelde de jonge vrouw hoe ze in haar eerste week bij de gemeente helemaal alleen achter de publieksbalie stond, toen een boze inwoner verhaal kwam halen omdat hij zijn bouwvergunning niet had gekregen. Hij móést die vergunning krijgen want dit kon de gemeente niet máken! Vijftien minuten lang had hij woedend tegen haar staan schreeuwen.
Ik vroeg haar, zoals gebruikelijk bij de theatrale werkvorm die we Spiegeltheater noemen, of we haar verhaal mochten spelen, dat mocht. Er hing een verwachtingsvolle spanning in de zaal, men dacht: dit wordt vuurwerk.
“Lieverd?” zei één van de actrices zachtjes, terwijl ze vooruit stapte met een denkbeeldige telefoon aan haar oor.
“Ha schat”, reageerde een acteur opgeruimd terwijl ook hij een imaginaire telefoon vasthield.
“Vind jij me dom?” vroeg ze terwijl haar stem brak.
“Dom? Nee helemaal niet, hoe kom je dáár nou bij?”
“Vind je dat ik een dikke kont heb?” vroeg ze met een snik in haar stem.
“Je hebt een fantastische kont, waar héb je het over??”
“Kun je me straks komen halen?”
“Eh tuurlijk… Is er wat? Om vier uur, bij het gemeentehuis, toch?”
“En neem je dan de hond mee?” ze huilde nu bijna.
“Ja hoor, de hond moet er toch uit…”
Langzaam vielen de monden van de collega-ambtenaren open, je kon een speld horen vallen, of liever kwartjes, je kon overal in de zaal kwartjes horen vallen, alsof men collectief dacht: mijn hemel, we hebben een nieuwe collega in haar eerste week aan haar lot overgelaten zonder dat er iemand was om haar te helpen… het is een wonder dat ze nog bij ons werkt.
Na de voorstelling kwam één van de toeschouwers die zelf ook een verhaal had gedeeld me bedanken, “jullie hadden dit allemaal gerepeteerd toch?” vroeg hij. Ik was verrast, “jij vertelde ons jouw verhaal toch voor het eerst vandaag?” vroeg ik wat retorisch. “Ach ja, inderdaad, ja, goh…”, mompelde hij terwijl hij peinzend wegliep…
Voor meer informatie over deze werkvorm: www.spiegeltheater.nl