Hoe vaak hen ook verteld werd dat ze ertoe deden en dat hun werk belangrijk was, de medewerkers van de stadsreiniging voelden zich niet gezien en ondergewaardeerd. We hadden slechts één scène om daar verandering in te brengen, want een gemeente heeft veel afdelingen en die wilden we allemaal aan bod laten komen in ons stuk dat niet langer mocht zijn dan anderhalf uur…
Met oranje hesjes aan, zonder shirt, liepen drie acteurs op het ritme van lekkere dancemuziek naar voren. De vuilnismannen in de zaal gingen wat rechterop zitten, die hesjes… die waren van hén.
Het drietal stond op een lijn naast een stapel vuilniszakken die aan de zijkant van het podium lag. Degene het dichtst bij de stapel pakte de bovenste zak eraf en gooide hem met een zwaai naar degene in het midden. Op dat moment veranderde het licht en de muziek. Langzaam zweefde de zak door de lucht op weg naar de collega die hem in slow-motion opving en verder gooide, tot alle vuilniszakken, vertraagd zwevend, in de imaginaire vuilniswagen aan de andere kant van het podium terecht waren gekomen.
Het was een magisch moment, niet alleen omdat de alledaagse werkelijkheid door een paar met helium gevulde vuilniszakken tot een betoverende dans verheven werd, maar vooral omdat de vuilnismannen in het publiek zaten te glunderen van trots: ja dít was hun werk, zó zet je dat neer, eindelijk zag iedereen in de zaal wat ze éígenlijk deden…
Theater is een taal die de ziel kan raken. Inhoud, vorm en de intentie waarmee het bedacht en uitgevoerd wordt, kunnen samen iets wonderbaarlijks teweegbrengen, iets waartegen je je niet kunt wapenen, iets waardoor je een beetje anders weggaat dan je gekomen bent.
