“Wat een aardige vrouw”, dacht ik meteen toen ik Marianne een hand gaf. Ze was de manager van de afdeling van een bedrijf waarvoor ik een training over communicatie verzorgde. Op geen enkele manier gaf ze de indruk hoger in de hiërarchie te staan dan de andere deelnemers. Ze was het soort baas waar ik me als begeleider onmiddellijk bij op mijn gemak voelde.
Toen zij aan de beurt was haar casus, een situatie waarover ze niet tevreden was, in te brengen, gaf ze aan te willen leren wat vaker ‘nee’ te zeggen. Ik vroeg haar om wat voorbeelden van situaties waarin ze dat wilde leren en huilend begon ze op te sommen wat ze allemaal op haar bord had omdat ze steeds ‘ja’ zei tegen eenieder die haar vroeg iets te doen.
Het werd me al snel duidelijk dat het niet de communicatie met anderen was die ze moeilijk vond, bij haar was duidelijk de innerlijke communicatie voor verbetering vatbaar. In Marianne spraken enkele tegenstrijdige stemmen en dat ging met veel emotie gepaard. Ik besloot die stemmen eens naar hun drijfveren te vragen zodat er in Marianne wat meer ruimte kon ontstaan. Een techniek die ook wel Voice Dialogue wordt genoemd.
Zorgvuldig door haarzelf in de ruimte geplaatste stoelen verbeeldden de verschillende stemmen in Marianne, die nog steeds huilde maar tegelijkertijd gewoon meedeed. Vlák naast de echte Marianne, degene die bepaalt naar welke stem op welk moment geluisterd wordt, zat haar ‘Harde Werker’, een deel van haar met een enorme arbeidsethos, het deel van haar dat voor haar medewerkers door het vuur ging, het deel ook dat ik, als ik haar directeur geweest zou zijn, onmiddellijk een functie als manager van een belangrijke afdeling zou hebben toevertrouwd.
Héél ver van haar vandaan zat, of liever nog lag, in een denkbeeldige hangmat, de ‘Genieter’ van Marianne. Verbannen maar springlevend. Dit deel zag het allemaal heel anders. Als Marianne deze stem vertegenwoordigde, wat ze nog steeds huilend deed, had ze een heel andere energie. Dan waren er belangrijkere dingen in het leven dan werken en doen wat iedereen van haar verwachtte.
Zoals ik hoopte kwam er inderdaad ruimte in haar en begon ze te zien dat de keuzes die ze in haar leven maakte, op zijn zachtst gezegd nogal eenzijdig waren. Ze begon te zien dat zij zelf degene was die ervoor koos altijd naar dezelfde stem te luisteren en dat dit haar heel dicht bij een burn-out had gebracht. De emotie die ze gedurende de hele sessie ervoer liet wel zien hoe urgent het was dat ze ruimte ging maken in haar leven voor enkele van haar verbannen kanten.
Ik was diep geraakt door deze vrouw, die, ook al was ze manager van de afdeling, de kwetsbaarheid had zich bloot te geven aan collega’s die haar als chef zagen. En stiekem hoopte ik dat ze hadden gezien dat ze wel erg veel van haar vroegen…
P.S. De waargebeurde verhalen die ik vertel zijn vele jaren oud, gemiddeld 10, namen en ook branches zijn veranderd vanwege de privacy van de betrokkenen.