“Het heeft geen zin”, sprak de projectmanager beslist, “met die aannemer is echt niet te werken.”
Ik zat in een lastig parket; zoals zo vaak in mijn trainingen beschouwde degene die de casus van de ‘lastige aannemer’ inbracht zichzelf niet als het probleem. Het lag aan de ander, en die was er niet dus die konden we niet van zijn lastige gedrag afhelpen. 🙂
“Is het toeval?” vroeg ik “dat jullie tijdens deze vergadering recht tegenover elkaar zitten?” Nee, de projectmanager dacht niet dat dat toeval was, het liet wel zien dat hier twee mensen tegenover elkaar stonden.
Ik vroeg hem om even op de stoel van de aannemer te gaan zitten en ons dat lastige, in zijn ogen onredelijke, gedrag te laten zien terwijl ik de rol van de projectmanager overnam.
Hij speelde de aannemer met verve, ging helemaal op in de wereld van deze lastige man en bracht gepassioneerd te berde waarom hij zo echt niet kon werken. De projectmanager was geen acteur maar hij kende de aannemer, die hem het leven zuur maakte, zo goed dat hij hem tot in details geloofwaardig kon neerzetten. Ik stopte de simulatie, de projectmanager keek me aan en zei met een enigszins onthutste blik: “Dit kan zo niet langer, ik moet met die aannemer praten, onder die druk kan hij niet werken!”
Het was miraculeus om te zien hoe de projectmanager, die een paar minuten daarvoor nog geen goed woord over had voor de aannemer en hem als zijn grootste nachtmerrie beschouwde, hem nu zag als mens. En dat niet alleen, hij begreep waar de man behoefte aan had en wilde hem daarin tegenmoet komen.
Er was eigenlijk niets te trainen of te oefenen want deze projectmanager had geen gebrek aan communicatieve vaardigheden, hij had alleen niet de ruimte of de wil gehad om door de ogen te kijken van de man die hij als zijn tegenstander beschouwde, zodra hij dat deed werd alles hem duidelijk.
Aan de manier waarop hij me naderhand bedankte kon ik merken dat hij echt geraakt was en ik was geraakt door hem, door zijn openheid en zijn menselijkheid. Ik zag een ander mens dan de nogal vierkante man die een paar uur eerder de trainingsruimte binnen was gekomen en ik liep fluitend naar mijn auto.